Her şeye rağmen umudum var

Çoğu kişi farkında değil belki..

Biraz düşününce farkına varıyor insan.

Ne yazık ki çeyrek neslimiz tükendi.

Deprem felaketinde kaybettiğimiz çocuklarımız, gençlerimiz bizim geleceğimizdi, ülkemizin aydınlık gelecekleriydi.

O kadar çok üzgünüm ki; ne diyeceğimi bilemiyorum, insanın boğazı düğümleniyor, kelimeler yetersiz kalıyor.

Bizler aslında bu dünyada yaşamayı hak etmiyoruz. Her türlü pisliğin, kokuşmuluğun ortasında yaşam mücadelesi vermeye çalışıyoruz. 

İnsan kendinden utanır hale geldi. 

Allah'a şirk koşanlar mı dersiniz, tüyü bitmemiş yetimlerin haklarını yiyenler mi dersiniz, çocuklara cinsel istismarda bulunanlar ve bu ahlaksızlara göz yumanlar mı dersiniz, devletin kasalarını acımasızca soyanlar mı dersiniz, millete hakaret ve küfür edenler mi dersiniz, siyasi hırs uğruna dini siyasete alet edenler mi dersiniz, cehalet mi dersiniz...

Bu kadar şeye bizler neden katlanmak zorunda kalıyorduk, hiç düşündünüz mü? 

Çocuklarımız için...

Çocuklarımızın adına olan umudumuzu hiç bir zaman yitirmedik. Kendimizden vazgeçtik, kendi şahsi hayallerimizden vazgeçtik...

Yeri geldi "Eyvallah" dedik. 

Neden?

Çocuklarımız için...

Bizim hasret kaldığımız, ama yıllardır bize uzak olan daha yaşanabilir, huzurlu ve refah bir ülke bırakabilmek tek dileğimizdi.

Şimdi geride kalan yavrularımıza daha sıkı sarılma zamanı...

Benim halen umudum var.

Pırıl pırıl bir nesil geliyor.

Bizler cehaletin iktidarına esir olduk, onlar ise cehaleti ortadan kaldıracak ve muasır medeniyeti inşa edeceklerdir.

Hayatını kaybeden yavrularımızın ve gençlerimizin mekanları cennettir inşallah.

Rabbim tüm hayatını kaybedenlere rahmet eylesin.